Η πραγματικότητα των πρώτων ημερών του ΠΑΣΟΚ…
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δεν άφησε ούτε μία μέρα ανεκμετάλλευτη, διαλύοντας γρήγορα τα όποια «νέφη» για την πολιτική που θα εφαρμόσει. Αντίθετα έχει ανοίξει ήδη όλη τη βεντάλια των αντιλαϊκών μέτρων που θέλει να προωθήσει, κάνοντας σε όλους πως θα διαχειριστεί με αντιλαϊκό τρόπο την κρίση.
Ξεκίνησε με την απόλυση χιλιάδων κακοπληρωμένων εργαζόμενων συμβασιούχων και STAGE. Το ΠΑΣΟΚ που πρωτοστάτησε στην επέκταση της ελαστικής εργασίας, δεν καταργεί τα stage και την ελαστική εργασία. Αντίθετα θέλει να τη διευρύνει και να την παγιώσει, με τη συμφωνία της ΝΔ. Στο όνομα της αποκατάστασης των stage ως μαθητείας σχεδιάζει τη δυναμική εφαρμογή τους στον ιδιωτικό τομέα και τις ΔΕΚΟ, και αφήνει στο δημόσιο χιλιάδες εργαζόμενους με άλλες μορφές «ελαστικής εργασίας» (συμβάσεις χρόνου, ωρομίσθιοι, 4ωρίτες, εποχιακοί κλπ). Ετοιμάζεται να ενσωματώσει στο εθνικό δίκαιο, τη νέα ευρωπαϊκή οδηγία για τις εταιρείες «δανεισμού» εργαζόμενων, που καταργεί τους όποιους περιορισμούς στην εφαρμογή της επινοικιαζόμενης εργασίας με την πρόβλεψη για καθολική εφαρμογή σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Ταυτόχρονα σχεδιάζει νέα επιδότηση των εργοδοτών για «προσλήψεις ανέργων».
Με σχέδιο νόμου για τις εργασιακές σχέσεις σκοπεύει να εντάξει μέρος εργαζόμενων που αμείβονται με Δελτίο Παροχής Υπηρεσιών, στην εργατική νομοθεσία, με «μισά» δικαιώματα. Στην ουσία στερεί από αυτούς τους εργαζόμενους τα πλήρη δικαιώματα που κανονικά δικαιούνται, (στον κλάδο μας έχουν αναγνωριστεί από τη σύμβαση του σωματείου) και μπορούν να διεκδικήσουν ανά πάσα στιγμή από τον εργοδότη τους. Έτσι θα δημιουργηθεί ένα νέο εργατικό δίκαιο της «ελαστικής» εργασίας, δίπλα στο υπάρχον, με στόχο την πλήρη κατάργηση των όποιων σταθερών εργασιακών σχέσεων έχουν απομείνει. Το ΠΑΣΟΚ, με κάθε τρόπο θέλει να αναβαθμίσει και να νομιμοποιήσει τις ευέλικτες εργασιακές σχέσεις για να παγιωθούν ως τέτοιες, εν μέσω οικονομικής κρίσης. Άλλωστε, η επέκταση της ελαστικής εργασίας (μαζί με τη λιτότητα, τις ιδιωτικοποιήσεις και την επιχειρηματική λειτουργία όποιου «δημόσιου» απομένει), αποτελεί πολιτική και της Ευρωπαϊκής Ένωσης και «δέσμευση» της Ελλάδας, στο πλαίσιο του «Συμφώνου Σταθερότητας». Δίπλα στο καθεστώς της «ευελιξίας» βρίσκεται η παράλληλη πραγματικότητα της ανεργίας. Οι 650.000 καταγεγραμμένοι άνεργοι (που ξεπερνούν στην πραγματικότητα το ένα εκατομμύριο), είναι μια τεράστια δύναμη πίεσης προς τους εργαζόμενους που βρίσκονται στην παραγωγή, προκαλώντας μια βίαιη υποτίμηση της αξίας της εργατικής δύναμης. Όλο αυτό το καθεστώς της ελαστικής εργασίας, συνδέεται οργανικά με τη δια βίου μάθηση, τις οδηγίες της Μπολόνια, τον ευρωπαϊκό χώρο εκπαίδευσης, το νέο νόμο πλαίσιο για τα ΑΕΙ και τις προσπάθειες πιστοποίησης των τεχνικών επαγγελμάτων, που προωθούν από κοινού κυβέρνηση και ΤΕΕ.
Ο νέος προϋπολογισμός λιτότητας είναι το πρώτο, οικονομικό δείγμα γραφής της νέας κυβέρνησης που συνεπάγεται νέα σκληρή λιτότητα και φορομπηξία. Γι άλλη μια φορά θα κληθούμε να πληρώσουμε τα βάρη της κρίσης και τα ελλείμματα που δημιούργησαν το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του. Η υποταγή στο Σύμφωνο Σταθερότητας είναι η κεντρική επιδίωξη με βασικά χαρακτηριστικά: α) Τη μείωση των εξόδων που οδηγεί σε αυξήσεις κοροϊδία μισθών και συντάξεων, μείωση σε απόλυτο αριθμό των δημοσίων δαπανών (κατά 3,3 δις €), των δαπανών για την περίθαλψη, την ασφάλιση και την κοινωνική προστασία, δραστική μείωση των προσλήψεων κλπ. β) την αύξηση των εσόδων μέσα από νέα φορομπηξία των εργαζόμενων και των συνταξιούχων, με νέους άμεσους κι έμμεσους φόρους. Το περίφημο επίδομα κοινωνικής αλληλεγγύης που η κυβέρνηση σε συνεννόηση με το ΣΕΒ εμφανίζει ως κοινωνική πολιτική δεν αποτελεί παρά ελεημοσύνη στα πιο εξαθλιωμένα τμήματα της κοινωνίας. Εξάλλου οι 307 μεγάλες επιχειρήσεις, θα εισπράξουν πολύ περισσότερα κέρδη από τη ληστεία του λαϊκού εισοδήματος και τη μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων.
Η κυβέρνηση θέλει να φέρει άμεσα νέο αντιασφαλιστικό νόμο, για να ολοκληρώσει ότι άφησαν οι νόμοι Σιούφα, Ρέππα, Πετραλιά, με βασική κατεύθυνση την μετατροπή της κοινωνικής ασφάλισης σε επαγγελματική, την εξίσωση προς τα πάνω των ορίων ανδρών γυναικών, τις ενοποιήσεις των ταμείων, τις περικοπές στην περίθαλψη. Στον προϋπολογισμό προβλέπεται μείωση κατά 1,3 δις των επιχορηγήσεων του κράτους προς τα ταμεία που θα οδηγήσει σε δραματικές περικοπές σε υγειονομικές δαπάνες και σε συντάξεις, ενώ χαρίζουν τις εργοδοτικές εισφορές και τα ασφαλιστικά χρέη των επιχειρήσεων.
Συνεχίζει τις ιδιωτικοποιήσεις που είχαν ξεκινήσει επί ΝΔ με κορυφαία περίπτωση αυτή του λιμανιού στον Πειραιά, με την κήρυξη παράνομης την απεργία των Λιμενεργατών, σε συμμαχία με τους εμπόρους και βιομηχάνους, στο όνομα της αγοράς. Στον Σκαραμαγκά οι σωτήρες της Γερμανικής THYSSEN έχουν ήδη υπογράψει προσύμφωνο με την κυβέρνηση και τον ιδιώτη πρώην διευθύνοντα σύμβουλο του Σκαραμαγκά χαρίζοντας του προίκα τις υπόλοιπες δουλειές. Την ίδια στιγμή οξύνεται ο αυταρχισμός και η κρατική καταστολή με αυθαιρεσίες, επιθέσεις των ΜΑΤ, προληπτικές συλλήψεις και στο κέντρο της Αθήνας εξαπολύεται ένα αναίτιο ανθρωποκυνηγητό.
Για το πέρασμα της πολιτική της, η κυβέρνηση έχει αρωγό, τις ηγεσίες των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ που αποδέχονται τη λογική των ελλειμμάτων και των «θυσιών» για να βγούμε από την κρίση. Δεν στήριξαν κανένα από τους αγώνες, που αναπτύσσονται, ούτε των λιμενεργατών, ούτε των ελαστικά εργαζόμενων (των οποίων άλλωστε αρνούνται και την ένταξή τους στα συνδικάτα). Συμμετέχουν και νομιμοποιούν το διάλογο που έχει εξαγγείλει η κυβέρνηση για το ασφαλιστικό και τις εργασιακές σχέσεις.
«Εργαζόμενοι χωρίς δικαιώματα – εργοδότες χωρίς υποχρεώσεις».
Στον κλάδο, όπως παντού, έχουν ξεκινήσει αθρόες απολύσεις στο όνομα της οικονομικής κρίσης. Στις τεχνικές εταιρείες, τις εταιρείες πληροφορικής και τηλεπικοινωνιών, στη βιομηχανία κλπ, η εργοδοσία ξεκινά συνήθως από τις πιο ευάλωτες κατηγορίες (πχ εργαζόμενοι με συμβάσεις ορισμένου χρόνου συμβασιούχοι, δελτία παροχής υπηρεσιών κλπ), για να καταλήξει σε όλους τους εργαζόμενους. Πολλές εταιρείες που τα προηγούμενα χρόνια, έβγαλαν δισεκατομμύρια μέσα από την ασυλία που τους έδωσαν οι νόμοι και οι κυβερνήσεις ,μέσα από τις «ευνοϊκές» διατάξεις του πτωχευτικού δικαίου, τώρα «πτωχεύουν», πετώντας στο δρόμο εκατοντάδες εργαζόμενους, που χάνουν όλα τα δεδουλευμένα και τις αποζημιώσεις τους. Άλλες εταιρείες προχωρούν σε μείωση του προσωπικού και μη πληρωμές.
Εκατοντάδες συνάδελφοι μηχανικοί και τεχνικοί, συμβασιούχοι στο δημόσιο, ευρύτερο δημόσιο τομέα και στις ΔΕΚΟ, πετιόνται στο δρόμο, η μένουν απλήρωτοι.
Οργανικό στοιχείο της προώθησης των απολύσεων αποτελεί η διαρκώς κλιμακούμενη, επίθεση απέναντι σε θεμελιώδη εργασιακά δικαιώματα που εξελίσσεται στους τόπους δουλειάς. Η εργοδοσία θέλει να επιφέρει στους εργαζόμενους μια δραματική ποιοτική χειροτέρευση των όρων εργασίας, μια καθολική υποδούλωση στις ανάγκες της κερδοφορίας της. Ανοιχτοί εκβιασμοί («μισθός ή δουλειά»), χειρότερες συνθήκες εργασίας και μειωμένες αποδοχές, μη εφαρμογή των συλλογικών συμβάσεων στο όνομα της «συγκράτησης» των απολύσεων, «διευθέτηση» του χρόνου εργασίας με περικοπή μισθών, συστήματα παρακολούθησης των εργαζόμενων. Η εργοδοσία μιλάει για «εξωπραγματικές διεκδικήσεις», ακόμα και όταν διεκδικούμε τις νόμιμες κλαδικές συμβάσεις και τα κατοχυρωμένα από την εργατική νομοθεσία δικαιώματα. Εκφοβισμός και απολύσεις σε όσους εργαζόμενους δε σκύβουν το κεφάλι, προσπαθούν να οργανώσουν τη δράση στους χώρους δουλειάς ή υπερασπίζονται τα στοιχειώδη δικαιώματα τους. Παρά τις απολύσεις που γίνονται με το επιχείρημα πως «δεν υπάρχει δουλειά», εξακολουθεί η παραβίαση του νόμιμου ωραρίου, δουλειά τα Σαββατοκύριακα, η παραπέρα εντατικοποίηση της εργασίας. Αυτή η διαρκώς κλιμακούμενη επίθεση, γίνεται με την πλήρη αρωγή του κράτους, λόγω και των ανύπαρκτων ελέγχων από τις επιθεωρήσεις εργασίας στους χώρους δουλειάς, στα γραφεία και στα εργοτάξια.
Την ίδια ακριβώς στιγμή, οι μεγάλες κατασκευαστικές εταιρείες και μελετητικά γραφεία, στηριζόμενα κυρίως στα αυτοχρηματοδοτούμενα έργα- εξακολουθούν, παρά την κρίση, να θησαυρίζουν σε βάρος των εργαζομένων που απασχολούν αλλά και της κοινωνίας ολόκληρης. Μια κερδοφορία που οφείλεται στην υπερεκμετάλλευση των εργαζόμενων, στην ιδιωτικοποίηση του τεχνικού έργου, μέσα από τις συμβάσεις παραχώρησης ή άλλες μορφές ιδιωτικοποίησης, στον άγριο ανταγωνισμό, τις εξαγορές – συγχωνεύσεις και τη γιγάντωση των μεγαλύτερων κατασκευαστικών ομίλων. Οι εταιρείες τηλεπικοινωνιών, πληροφορικής και νέων τεχνολογιών θησαύρισαν από την λεγόμενη “απελευθέρωση της αγοράς”, συσσώρευσαν τεράστια κέρδη μέσα από τις κρατικές επιδοτήσεις και από την υπερεκμετάλλευση των εργαζόμενων.
ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ – ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΜΟΝΗ – Η ελπίδα βρίσκεται στους αγώνες!
Το απέδειξαν οι ανεξάρτητοι ενωμένοι αγώνες των εργαζόμενων σε πολλούς χώρους που μπόρεσαν να ακυρώσουν έστω και προσωρινά αντεργατικά μέτρα να ανακαλέσουν απολύσεις, να αποτρέψουν ιδιωτικοποιήσεις. Το απέδειξαν οι εργαζόμενοι στις τηλεπικοινωνίες, η απεργία των εργαζόμενων στη wind που πέτυχαν την ανάκληση της απόλυσης μέλους του ΔΣ με στόχο τον εκφοβισμό του επιχειρησιακού σωματείο της, η τελευταία μεγάλη απεργία των εργαζόμενων σε wind και Vodafone, τα νέα σωματεία που φτιάχτηκαν στις τηλεπικοινωνίες αλλά και αλλού. Η περίοδος σφραγίζεται ακόμα, από τους μεγάλους αγώνες των εργαζόμενων της ελαστικής εργασίας (stagier και συμβασιούχοι του δημοσίου) για την υπεράσπιση του δικαιώματος τους στη δουλειά.
Το σωματείο έδωσε και θα δώσει τη μάχη σε αρκετούς χώρους δουλειάς, ενάντια στην εργοδοτική αυθαιρεσία, τις απολύσεις, για την εφαρμογή της συλλογικής σύμβασης, με στόχο να ενεργοποιήσει τους εργαζόμενους, να βοηθήσει τη δράση τους στην αντιπαράθεση με τον κάθε μεμονωμένο εργοδότη, απέναντι σε συγκεκριμένα προβλήματα και διεκδικήσεις. Σημαντικές ήταν οι κινητοποιήσεις – παρεμβάσεις του σωματείου στον Άκτωρ και τη Χαλυβουργική για τις απολύσεις και στον όμιλο Λουκάτου για τις μεσαιωνικές συνθήκες εργασίας.
Την επόμενη περίοδο απέναντι στο νέο γύρο επίθεσης, που εκδηλώνεται στο έδαφος της συνεχιζόμενης κρίσης, οι εργαζόμενοι πρέπει να αναπτύξουν μαχητικούς, αποφασιστικούς αγώνες διάρκειας που θα υπερασπίζουν και θα διεκδικούν τις ανάγκες και τα δικαιώματα τους. Αγώνες στα χέρια των εργαζόμενων, που θα επιδιώκουν να συντονιστούν με όλα τα αγωνιζόμενα τμήματα σε δημόσιο κι ιδιωτικό τομέα. Το εργατικό κίνημα πρέπει να πάρει συνολικές πρωτοβουλίες, χωρίς καμιά αναμονή απέναντι στην επίθεση που ξεδιπλώνει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και η εργοδοσία, για την ανατροπή της επίθεσης, για να μην «πληρώσουμε την κρίση τους». Μέσα από διαδικασίες βάσης, από το συντονισμό των πρωτοβάθμιων σωματείων σε κεντρικά πολιτικά μέτωπα (ελαστικές εργασιακές σχέσεις, προϋπολογισμός, Συλλογικές Συμβάσεις, ασφαλιστικό κλπ.), να υπερβούμε την απραξία, τη διάσπαση και τον αποσυντονισμό των αγώνων, που καλλιεργούν οι υποταγμένες ηγεσίες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ.
Ζητήματα που χρειάζεται να ξεδιπλώσουμε τη δράση μας το επόμενο διάστημα είναι:
• Η πάλη ενάντια στις απολύσεις και την ανεργία, για την προστασία των ανέργων
• Η εξάπλωση και γενίκευση της ελαστικής εργασίας.
• Η παραβίαση της συλλογικής σύμβασης, της εργατικής νομοθεσίας και των κατακτήσεων των εργαζόμενων.
• Η πάλη για την εθνική γενική συλλογική σύμβαση. Η διεκδίκηση της νέας Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας του σωματείου για το 2010
• Ο νέος προϋπολογισμός λιτότητας και της φορομπηξίας.
• Η νέα αντιασφαλιστική επίθεση που ετοιμάζει η κυβέρνηση.